𝐒𝐚𝐥𝐚𝐦𝐚𝐭, 𝐈𝐭𝐚𝐲

Sa bawat hakbang ng aking paglalakbay,

Ikaw ang tanglaw sa dilim ng buhay.

Hindi dugo ang tanging patunay ng pag-aaruga—

Pagmamahal mo’y yaman na di mawawala.

Sa’yong mga hakbang ako’y sumabay,

Di man tayo magkaugnay sa laman, sa puso’y tunay.

Tiyaga mong ako’y arugain, di matatawaran,

Sa’yong bisig ako’y naging ganap na anak.

Ikaw ang aking unang sandigan,

Sa pagyakap mo, nadama ko ang lakas ng tahanan.

Iyong presensiya’y gabay sa aking landas,

Sa puso ko’y ikaw ang unang “tatay” kong nilakbay.

Ikaw ang tumanggap ng buo,

Sa mundong minsang malamig, naging init mo’y totoo.

Bawat araw mo sa akin ay alay,

Dahil sa’yo natutunan kong magmahal nang tunay.

Ikaw ang haligi’t ilaw sa tahanan,

Dalawang papel, buong tapang mong ginampanan.

Pagod at hirap, hindi mo inalintana,

Sa bawat hapunan, ikaw ang ginhawa.

Salamat sa pagtanggap mong bukás,

Sa mundong puno ng tanong, ikaw ang aking sagot at lakas.

Hindi dugo ang sukatan ng pagkamagulang,

Pagmamahal mo’y higit pa sa alinmang ugnayang pangkatawan.

Bagamat di na kita kapiling,

Bawat alaala mo’y sa puso ko pa rin nakapiling.

Gabing tahimik, may bulong ng iyong tinig—

“Anak, ako’y narito, laging nagsusubaybay, tahimik.”

Salamat, Itay, sa kahit anong anyo—

Sa pagmamahal, sa aral, sa pagkukupkop ng buo.

Ang bawat isa sa inyo’y huwaran,

Sa puso kong ito, walang makakapalit kailanman.