π§π’ ππ’π³π³π² ππ₯π₯π’ππ‘ ππ₯ππ ππ§π¨
Si Lila ay isang manunulat na nagdesisyong magbakasyon sa isang liblib na lugar upang makatakas sa ingay ng siyudad at makahanap ng inspirasyon. Ang napili niyang tirahan ay isang maliit na bahay sa gitna ng kagubatan, tahimik at malayo sa mga tao, perpekto para sa kaniyang pagsusulat.
Sa kaniyang unang gabi roon, ramdam niya ang kakaibang lamig at nakatatakot na katahimikan ng lugar. Ngunit inisip niya na normal lang ito dahil bago ang paligid sa kanya. Kayaβt nagpatuloy siya sa kaniyang pagsusulat hanggang sa siya ay antukin.
Sa kalagitnaan ng gabi, bigla siyang nagising sa kakaibang ingayβisang mahinang himig. Parang awit ng isang batang babae, ngunit walang liriko, walang salita, tanging huni sa isang tono na pabalik-balik. Binalewala niya ito, inisip na baka hangin lang o baka dala lang ng kaniyang pagod na isipan.
Ngunit kinabukasan, narinig niya ulit ang himig na iyon sa kalagitnaan ng kaniyang pagsusulat. Napansin niyang kapag sinusundan niya ang tunog, parang mas lumalayo ito. Kung saan-saan niya hinanap ang pinanggagalingan, pero laging nawawala ang tunog kapag malapit na siya. Bumalik siya sa kaniyang mesa, ngunit kahit anong gawin niya, hindi niya matanggal sa isip ang tunog na iyon.
Gabi-gabi, bumabalik ang awit. Bawat gabi, nagiging mas malapit, mas malinaw, na para bang may isang batang sumusubok iparinig sa kaniya ang isang nakatagong lihim. Naging hindi na siya mapalagay; ang bawat salita na isinusulat niya ay tila nagkakaugnay sa himig na iyon, na para bang ang lahat ng kaniyang sinusulat ay may kinalaman sa isang kuwento na hindi niya lubos maintindihan.
Isang madaling araw, sa puntong hindi na niya matiis ang kaniyang takot at pagod, sinubukan niyang sundan muli ang tunog. Sa pagkakataong ito, mas naging determinado siyaβat mas malapit na ang tunog kaysa dati. Hanggang sa dumako siya sa isang maliit na silong sa likod ng bahay, isang lugar na hindi niya pa napupuntahan.
Bukas ang pintuan ng silong, at sa loob, nakatambad ang isang luma at sirang piano, na tila iniwang kinakalawang at nababalot ng alikabok. Lumapit siya rito at dahan-dahang hinaplos ang mga pira-pirasong tiklop ng papel na nakakalat sa ibabaw ng piano. Mga lumang larawan ng isang batang babae, at isang sulat na hindi natapos.
Habang binabasa niya ang sulat, naramdaman niyang may humawak sa kaniyang balikat. Paglingon niya, nakita niya ang isang batang babae, maputla ang balat at malamlam ang mga mata. “Tulungan mo ako,” bulong ng bata, na siyang nagpadagdag sa kilabot sa katawan ni Lila.
Sa kaniyang takot, nagpasya si Lila na iwan ang bahay at bumalik sa siyudad. Ngunit kahit saan siya magpunta, naririnig niya pa rin ang awit ng bata, mas malinaw at mas malapit sa kanyang tainga. Parang bitbit niya ang kaniyang takot saan man siya pumunta, at sa tuwing susubukan niyang magsulat, natatanggal sa kaniyang isip ang ibang kwento maliban sa kuwento ng batang babae.
Dumating ang puntong hindi na niya kayang magsulat. Natakot siyang isiwalat ang kuwento ng batang iyon, takot na baka bumalik siya sa bahay na iyon, at masilayan ang lihim na hindi niya dapat nadiskubre. Ngunit sa bawat araw, unti-unting nawawala si Lila sa kaniyang sarili, nilulunod siya ng awit na hindi matanggal sa kaniyang isip.
Hanggang isang araw, nang siya ay nawalan na ng lakas at nagpadala sa awit, napagtanto niyang siya na ang kumakanta ng parehong himigβang awit ng bata, na minsa’y tulong ang hiling, ngunit ngayoβy naging bahagi na ng kaniyang sariling katahimikan, sa sariling dilim.
#HorrorStory#AngHimigNgKatahimikan#MayorAliciaPrimiciasEnriquez#MayorAliciaPrimiciasEnriquezYourPublicServant#SanNicolasPangasinanMyHomeMyPride
